Life event: bankoverval

Ik vraag mijn cliënten altijd naar de emotioneel ingrijpende ervaringen in hun leven, de life-events. Als ik dit aan mezelf vraag, kom ik terecht bij mijn eerste life-event: de bankoverval.

Toen ik nog kantoorbeheerder was bij de Rabobank werden we op een dag in 1991 overvallen. Het is misschien moeilijk voor te stellen, ik zal proberen uit te leggen hoe het ging. Om 9 uur ging de bank open en werd de voordeur losgemaakt. Daarna zat ik achter mijn bureau zaken uit te werken. Ongeveer een half uur later kwamen er 2 donkergeklede, gemaskerde mannen binnen rennen. Daarbij schreeuwend: “dit is een overval, we willen geld, we willen geld!”

Op dat moment lijkt de tijd even stil te staan. Er ging van alles door mijn hoofd in een fractie van een seconde. Het eerste wat ik dacht was: dit is een grap. En meteen daarna: nee dit is geen grap. Voordat ik iets kon doen, stond  1 van de overvallers achter me en duwde me naar de grond. Er ging nog steeds van alles door mijn hoofd: wat kan ik doen, ik moet opletten hoe ze eruit zien, als ze maar niet schieten, hoe kan dit, wat gebeurt er, ik kan niets doen. De ‘ leider’  bleef maar schreeuwen naar mijn collega de kassier: ‘ ze gaan eraan hoor! Snel, geld, ze gaan eraan!”. En dit is wat voor mij de herinnering aan deze overval het heftigst maakte voor lange tijd. Ik voelde hoe zenuwachtig deze overvallers waren, ik besefte dat als 1 van ons iets onvoorspelbaars deed, die gasten helemaal konden flippen.

De hele overval duurde hooguit een paar minuten. De nasleep duurde veel langer. Toen ze weg waren, was ik bang dat ze terug zouden komen. Totaal niet reëel natuurlijk maar ach een kniesoor die daar op let. We hebben 112 gebeld, het hoofdkantoor meteen ingeschakeld en er kwam een heel circus op gang. Wij werden bevraagd door rechercheurs, er kwam iemand van het regiokantoor voor slachtofferopvang. En pratend met haar dacht ik steeds: jij hebt geen idee van wat wij hebben meegemaakt.

We zijn ontzettend goed opgevangen, we zijn meteen de dag erop weer aan het werk gegaan en kregen extra personeel zodat we ons konden terugtrekken indien we dat wensten. Alle lof voor hoe dat is gegaan.

Zolang de daders niet waren gepakt dacht ik bij elke onbekende: was jij het? Gelukkig zijn ze na een aantal maanden gepakt en ik ben de politie zeer dankbaar voor hoe ze te werk zijn gegaan, zowel naar ons toe als hoe ze de daders hebben opgepakt.

Met mijn collega’s die hetzelfde hebben meegemaakt ( een jaar daarvoor waren we ook al overvallen) hadden we een piketpaal: als we weer naar ‘ Opsporing verzocht’  kunnen kijken dan hebben we het wel goed verwerkt. En dit bleek voor mij heel toepasselijk hoewel dat zeker een paar jaar heeft geduurd.

Wat ik de daders het meest kwalijk nam, is dat ze mijn gevoel van veiligheid voor lange tijd hebben afgenomen. Ik werd wantrouwend en angstig, als ik in donker over straat moest, keek ik wel even om. De deur van mijn huis altijd op slot willen doen enz. Zij hebben waarschijnlijk geen idee gehad hoe dit voor de ‘slachtoffers’ van hun daad is. Met het woord slachtoffer op zich heb ik niets, want je kunt altijd iets doen, zoals met de manier waarop je met gebeurtenissen omgaat.

We zijn nu 21 jaar verder en voor mij is de emotionele lading er al een tijd vanaf. Het heeft mij doen groeien, het vult mijn rugzak. Oordeel niet over een ander want je weet nooit wat die heeft meegemaakt.

Zelf heb ik EMDR ervaren als een prettige behandelmethode om dit trauma te verwerken.

Meer weten of zoek je een luisterend oor? Bel me op 06 57 33 77 55 of mail me op info@primeres.nl.