Op een ochtend in het voorjaar van 2008 reed ik naar mijn toenmalig werk. Terwijl ik genoot van het uitzicht over de weilanden hoorde ik op de radio het lied ‘One word’ van Anouk. En dat deed iets met me. De tranen begonnen over mijn wangen te biggelen. Zowel het zien van de weilanden als dit lied herinnerden me aan mijn lieve broer Dick, die 1½ jaar daarvoor was verongelukt  in een aardappelrooimachine…. en dat terwijl Anouk zong: you’re a star in heaven.  

Op dat moment besefte ik dat ik eigenlijk niet echt had gerouwd na zijn overlijden. Natuurlijk miste ik hem ontzettend. Maar met mij ging het wel goed zoals altijd. Niet teveel erover praten en gewoon doorgaan. Druk zijn met werk en andere bezigheden zo ging het prima na zijn overlijden.

Tot dat moment in de auto. Op die weg was geen mogelijkheid om te stoppen dus ik reed maar door. Raampje open, make up vlekken uitwissen, checken of mijn ogen niet te rood waren en goed zuchten zo kwam ik aan op mijn werk.  Niet meer aan denken, beetje lachen met collega’s en aan het werk.
‘s Middags hadden we een vergadering met de hele afdeling, want we moesten op een andere manier gaan werken. Ik merkte tijdens die bijeenkomst dat ik steeds geïrriteerder werd. Ik ging overal tegenin maar dat verbeterde de sfeer natuurlijk niet.  Volgens mij kwam er bijna rook uit mijn oren.

Rond een uur of 5 was het afgelopen en ging ik naar huis. De tranen brandden achter mijn oogleden. Terwijl ik mijn jas aantrok, vroeg een vriendin collega hoe het ging. Ik weet niet meer wat ik heb gezegd,  het zal iets onduidelijks zijn geweest.  Inmiddels hield ik mijn tranen niet meer binnen en huilend ben ik naar mijn auto gelopen. Wat voelde ik me boos, verdrietig en onbegrepen.

Hoe ik toen thuis ben gekomen weet ik niet meer. Ik weet alleen nog dat ik dacht: ‘daar ga ik nooit meer naartoe’.  De volgende dag heb ik me ziek gemeld, ik kon het niet meer opbrengen om naar mijn werk te gaan. Ik was somber, cynisch, doodmoe en beroerd. Ik kende mezelf niet meer terug. Erover praten deed ik niet, ik schaamde me. Ik voelde me schuldig en begreep niet wat er met me aan de hand was…

Ik ben 2 weken thuis geweest geloof ik en toen ging ik weer naar mijn werk. Met mij ging het immers wel goed, taaie rakker als ik ben. Niet kletsen maar doorgaan dat was mijn handleiding. Dus dat deed ik. Via een psycholoog van mijn werk heb ik geleerd hoe ik me weer kon ontspannen en daarnaast ben ik me zelf gaan verdiepen in deze materie.  Hoe kon mij dit gebeuren? Dat hield me bezig omdat ik zo’n doorzetter ben.  Tjsa dat was dus precies mijn valkuil. Doorgaan tot op mijn tandvlees, opgeven was geen optie. Altijd doen wat ik dacht dat een ander van mij verwachtte.

De kennis die ik hier toen over op deed  hielp mij ontzettend. Mijn energie en krachten kwamen geleidelijk terug. Toen ik meer energie had, ben ik een studie gaan volgen. Deze startte in het najaar van 2008. Inmiddels weet ik dat ik burn-out was of er dicht tegen aan zat. Dat woord is toen trouwens niet gevallen.

Achteraf zie ik dit als een van de meest leerzame perioden in mijn leven. Ik had daarvoor al een aantal dingen meegemaakt, zoals het verlies van mijn ouders en een bankoverval.  In die tijd toegeven dat het niet lekker met me ging dat kon ik niet. Mijn tranen moest ik van mezelf bedwingen; huilen kon ik altijd nog als ik alleen in mijn bed lag en niemand het zou zien.

Van alle ‘fouten’ die ik tot dan maakte in mijn leven is de grootste fout denk ik geweest dat ik altijd sterk wou zijn. Had ik toen geweten wat ik nu weet dan had me dat veel ellende kunnen besparen. Vooral met betrekking tot hoe ik over mezelf heb getwijfeld, ik kreeg een hekel aan mezelf.  En wist niet meer wie ik was, ik voelde me tot last. En door heel diep te gaan ben ik er sterker en wijzer uit gekomen.

Wat ik nu anders doe ik naar mijn lichaam luisteren. Voldoende ontspanning inbouwen tussen werkzaamheden en nee zeggen als het nodig is. Dus bijvoorbeeld ook niet de weekenden helemaal vol plannen. Ik ben altijd snel enthousiast voor nieuwe dingen en ook dat is een valkuil. Bij twijfel vraag ik mezelf 2 dingen:  1- voor wie doe ik dit? En 2 – waarom wil ik dit? De antwoorden helpen mij om de beste keuzen voor dat moment te maken.

Nu vind ik het geweldig om anderen te begeleiden in het proces van bewustwording. Zodat zij wel de les krijgen die kreeg van mijn burn-out maar dat ze zelf niet zo diep hoeven te gaan. Het leven is geen sneltrein. Genieten van de mensen om je heen is veel belangrijker!

Tini Worp

Counselor, coach en trainer.