Rupsje nooit genoeg
Vroeger gingen mensen werken om eten te kunnen kopen. Dieren komen in beweging als ze honger hebben. Als er gejaagd moet worden of als hun kinderen en zijzelf gevoed moeten worden. Vogels komen in beweging om een nest te bouwen voor hun kroost. Ze maken zich niet druk om hoe het eruit ziet, de gordijnen hoeven niet aan het laatste modebeeld te voldoen. Dieren denken niet na over die dingen, zij gebruiken hun intuïtie en doen wat in hun aard ligt. Een koe is vooral bezig met een koe te zijn en een kat is een kat zo vult hij zijn dag in.
En wat doen wij?
Wij gaan werken voor eten. Voor onze primaire behoefte dus. Wij gaan daarnaast ook werken voor heel veel andere dingen. Maar hoe zit het met onze secundaire behoeften? We liggen krom voor allerlei zaken waarvan ik soms het nut niet zie. Wat zegt een mooie auto je, daar ben je na drie maanden helemaal aan gewend. En hoeveel tv’s hebben we nodig en hoeveel andere luxe spullen? En ik ben geen haar beter hoor ook in ons huis zijn tal van spullen waar ik tegenwoordig ??? bij zet.
We raken hiermee steeds verder van onze kern vandaan. We offeren onze gezondheid op om carrière te maken en zoveel mogelijk geld te verdienen. Vervolgens moeten we dat geld gebruiken om weer gezond te worden en dicht bij onszelf te komen. (Dalai Lama vrij vertaald)
We offeren helaas ook de aarde op in deze wegwerpmaatschappij. Een stofzuiger bijvoorbeeld laten repareren is duurder dan een nieuwe kopen. Hoe raar is dat? Dat betekent dat er opnieuw grondstoffen voor worden geofferd. Wat ben ik blij met initiatieven zoals repaircafé, uitgestelde koffie, gezamenlijke groentetuinen, ruilhandel, tweedehandsmarkten, dit zijn initiatieven die de wereld mooier maken.
Trouwens wist je dat als de hele wereldbevolking onze westerse leefwijze zou hanteren er nog 4 aardes nodig zijn om aan de behoeften te voldoen?
Wanneer is het genoeg?
Bij een bepaalde hoeveelheid geld of inkomen neemt het geluk niet meer toe. Geluk neemt op een andere manier toe. Door groeiend besef, door bewustwording, door na te denken over waar je mee bezig bent.
Met besef bedoel ik: kun je oprecht blij zijn om een bloem die bloeit, om het leven op zich, het is toch een wonder dat je leeft? En kun je blij worden van het geluk van een ander? Kun je blij zijn ondanks dat je toekomst onzeker is? Kun je blij zijn met wat je hebt en niet zozeer te kijken naar wat je niet hebt? Zelf geniet ik tegenwoordig van het zelf maken van wasmiddel, niet zo zeer voor de kostenbesparing maar het idee dat ik het milieu niet zo belast geeft me een goed gevoel.
De laatste tijd sta ik hier bij stil. Ik heb het gevoel dat ik wakker word. Er is niet voor iedereen werk. We hebben geloof ik ruim 800.000 werkelozen. Waarom streven we dan nog naar werkweken van 40 uur? Wordt het niet eens tijd dat we de hoeveelheid werk herverdelen? Laat iedereen 24 uur werken, dan kunnen de jongeren ook aan de slag. En geef iedereen een basisinkomen. Worden we daar lui van hoor ik je denken. Nee het uitgeprobeerd en we worden er creatief van. Maar ik denk dat we er ook ontspannen van worden. De zondagavondstress zal verdwijnen, het sociale stelsel wordt een stuk eenvoudiger, toeslagen enz kunnen worden afgeschaft. Wil je hier meer over weten zoek dan eens op “Rutger Bregman” hij is met dit idee bij Tegenlicht geweest. Een jonge vent die zijn nek durft uit te steken, daar heb ik respect voor.
Ik doe mijn best in mijn omgeving om de wereld een beetje mooier te maken, doe je mee?
