Accu op tijd laden

Na de middelbare school kreeg ik een goede baan bij een goede bank. Naast het werk ben ik blijven studeren en dat leverde me een mooie carrière op. Als relatiebeheerder, kantoormanager, accountmanager/financieel planner.

Toen we eenmaal kinderen kregen, 2 prachtige zonen, wilde ik blijven werken. Zo’n baan zeg je niet op toch. Ik ging minder werken om gezin en baan beter te kunnen combineren. Ik merkte dat dat mij letterlijk en figuurlijk bezig hield. De kinderen vroegen niet om een werkende moeder had ik me ingeprent. Die verdienden een moeder die er volledig voor ze zou zijn. Toen onze jongste 3½ mnd was, was mijn zwangerschapsverlof om. Ik gaf borstvoeding en wilde daarmee doorgaan met want dat was het beste dat ik hem op dat moment kon geven en dus ging ik op het werk afkolven. Mijn leidinggevende vroeg me hoe ik dat ging compenseren, ik kon bijvoorbeeld mijn pauze daarvoor opofferen stelde hij voor (we praten over 1997 en het ging om zeg 2x 10 minuten per dag). Dat ik op mijn tandvlees liep had hij niet door en ik maakte er gewoon het beste van.

Als de kinderen naar school zouden gaan, kon ik meer gaan werken had ik bedacht. Hoe een verkeerd beeld kun je hebben. Toen ze op school zaten, wilde ik ook daar zoveel mogelijk mee helpen. Want onze kinderen hadden niet om een werkende moeder gevraagd, toch? Dus knutselen voor de feestdagen, schoonmaken, sportdag enz. Dat heb ik altijd heel leuk gevonden om te doen. Daarnaast natuurlijk ook op het werk het beste van jezelf blijven geven, inmiddels zaten de kinderen op zwemles en zo vlogen mijn weken om. En een dagje voor mezelf plannen? Nee zeg ik bracht de kinderen al zoveel naar oppas, nee dat kon ik niet maken.

Nou, dacht ik, als ze naar de middelbare school gaan dan ben ik weer aan de beurt. Dan ga ik mijn carrière weer een oppoetsbeurt geven. Tijd voor hobby’s. Dat de kinderen je dan nog steeds zoveel nodig hebben, ook al is dat op een andere manier, daar had ik toen niet bij stil gestaan.

Ik merkte dat ik wel heel vaak hoofdpijn, vanuit mijn nek, had. Zeker elke week een dag. Met paracetamol kun je dan nog best redelijk functioneren hoor. Maar daar ben ik toen uiteindelijk toch eens mee naar de bedrijfsarts gegaan en toen bleek dat ik tegen een burn-out aan zat. Ehh, ik? Ja ik. Klets, dat kwam hard aan. Het bleek dat mijn accu steeds leger raakte en niet meer voldoende oplaadde. Ik had het rode lampje niet zien branden.

In de herstelperiode die daarop volgde leerde ik heel veel. Ik leerde weer hoe ik mijn accu kon opladen. Door hobby’s te ontdekken waar ik jaren niets mee had gedaan, zoals fotograferen bijvoorbeeld. En wat me echt boeide. Zo ben ik aan de studie counseling en coaching begonnen. Praten met mensen, om ze te helpen, weten wat ze uit hun kracht haalt, waar hun passie ligt, ze prikkelen om keuzes te maken voordat je opgebrand raakt.

Die studie volgde ik naast mijn baan. Best druk zul je denken. Ja dat zeker. Maar de studie was voor mij een hobby. En hobby’s geven je energie. Deze studie deed dat zeker. Het theorie examen ging goed, mijn scripties werden in 1x goedgekeurd, streber als ik ben natuurlijk met prachtige cijfers.

Toen had ik de smaak te pakken, ik wilde meer hierover weten. Dus ben ik doorgegaan met studeren, ik heb diverse specialisaties gedaan en eind mei 2011 de (voorlopig) laatste studie afgerond.

Tot vorig jaar studeerde ik dus naast mijn baan. Tot er op het werk mensen uit moesten. Dat deed mij beseffen (ja toen pas drong het echt door) hoe relatief alles is. En maakte het werk mij gelukkig? Of ging ik liever mensen helpen in mijn praktijk die inmiddels was gestart? Op de laatste vraag kon ik alleen maar ja zeggen. Vorig jaar heb ik mijn baan opgezegd. Het was een goed betaalde baan, bij een goed bedrijf en met heel veel leuke collega’s waarvan ik sommigen echt als vrienden beschouwde.

Ik ben in het diepe gesprongen, wauw wat je dan meemaakt, ik kan er een boek over schrijven: ‘de geboorte van een ondernemer’. Maar wat een boeiende weg. Wat een kracht heb ik gekregen. Die kracht komt voort uit passie. Ik vind dit vak zo ontzettend leuk. En ik kan iedereen aanraden om je droom te volgen. Je weet immers nooit hoeveel tijd je nog hebt. Wacht er niet langer mee. It’s time to change! Nu!