(Hoe) blijf je overeind als alles tegenzit?
Laatst kreeg ik een paar boeken te leen van een heel goede vriendin. Een daarvan was het waar gebeurde verhaal ‘400 brieven van mijn moeder’ van Joseph Oubelkas over een jongeman die onschuldig vastzat in de gevangenis in Marokko.
Voordat ik erin begon dacht ik eerlijk gezegd het zal wel een en al drama zijn. Maar vanaf de eerste bladzijde pakte het verhaal me! Hoe een gewone dag naar zijn werk zijn leven voorgoed veranderde. Niet te geloven! En hoe hij steeds weer positief en netjes bleef, onder beestachtige omstandigheden, hoe hij zich niet verlaagde tot degenen die hem zo onterecht hebben vastgezet. En hij bleef bij zichzelf. Hoe hij tegenslag op tegenslag verwerkte. Vanaf het moment dat hij vast zat tot het einde aan toe bleef ik met hem meeleven en bleef ik hopen: ” zou hij eerder vrijkomen?” Joseph maakte zoveel mee in de gevangenis, mensonterend, of nee eigenlijk nog veel erger. De sanitaire voorzieningen waren bizar slecht, met veel te veel mensen in een cel, het was er heel smerig, veel ongedierte echt vreselijke omstandigheden die wij ons niet kunnen voorstellen.
Hoe kan het dat hij zich zo goed staande hield daar? En dat hij ook nog anderen hielp er het beste van te maken?
Wat hem vooral overeind hield waren de vele acties die zijn moeder ondernam. Ze stuurde hem, zoals je al uit de titel begrijpt, 400 brieven. Maar ze deed veel meer. Ze stuurde kaarten en niet alleen naar Joseph, maar ook naar zijn celgenoten. Ze stuurde pakketten, ze liet hem inzien hoe hij positief kon blijven, hoe hij kon genieten van dingen in zijn gevangenschap! Zoals van de wolken en andere kleine dingen. Ze leerde hem te kijken naar wat je hebt in plaats van wat je niet hebt. Altijd het beste ervan maken. Wat heb ik veel respect voor deze vrouw. Met haar inzichten, positiviteit en alles wat ze heeft gedaan. Onvoorwaardelijke en onuitputtelijke steun gaf zij aan haar zoon. Wat zou ik dat graag als moeder ook voor onze zoons betekenen, maar ik hoop werkelijk niet dat zij zoiets mee zouden maken!
Joseph had het druk in de gevangenis, met sporten, met les geven, met vreemde talen studeren, met de tuin, met de poes Pipi, maar vooral met anderen een hart onder de riem te steken.
Wat mij opviel was dat hij altijd bij zichzelf bleef. Niet bemoeien met anderen in negatieve zin, wel in positieve zin. En ik las hoe hij met tegenslagen omging; incasseren, verwerken en weer opstaan. Kin omhoog, rug recht en doorgaan. Daar kunnen we veel van leren. Joseph en zijn moeder zijn helden!
Dit boek lezen deed mij het beseffen: wat leven wij hier toch in een paradijs. Ik word me er steeds meer van bewust. Hoe het leven je ook lijkt tegen te werken, zie wat er aan mooie dingen zijn. Die zijn er altijd, vooral als je ze wílt zien.
Heb je het boek nog niet gelezen: doén!
