Burn-out ervaring
Hoe word je burn-out? Zo!
Van huis uit ben ik altijd een nuchtere persoon geweest. Hard werken en dus niet lullen maar poetsen. Bij ons thuis hadden we het motto: ‘loof kan lang an’ en stel niet uit tot morgen wat je vandaag nog kunt doen.
Dit is een levenshouding waarin je veel voor elkaar krijgt. Dat ging me goed af om ons gezin met twee kinderen draaiende houden, een goede moeder en partner te zijn, mijn werk doen voor de werkgever en zoveel mogelijk helpen op school van de kinderen, want dat werd verwacht. Ook leerde ik signalen van mijn lijf te negeren. En een studie doen dat moest ernaast kunnen, want ik moest natuurlijk wel mijn diploma’s geldig houden. Kortom ik hield nogal wat ballen in de lucht. En leerde er steeds beter mee jongleren. Ik deed zoveel mogelijk dingen tegelijk in zo weinig mogelijk tijd en was super efficiënt bezig.
Keerzijde
Dat ik vaak in het weekend hoofdpijn had dat nam ik op de koop toe. Dat ik daarnaast andere klachten kreeg zoals een stijve pijnlijke nek, rugpijn en hartkloppingen dat nam ik ook op de koop toe. Ergens dacht ik dat het vanzelf wel een keer over zou gaan. Hoe naïef was ik.
Dit heb ik een tijd volgehouden, echt wel jaren was ik zo bezig. Waarbij ik niet door had dat ik roofbouw aan het plegen was. Tot ik op een bepaald moment ‘brak’. Ik voelde me inderdaad heel erg brak. Het was op mijn werk na een of andere afdelingssessie die ik als zeer frustrerend ervoer. Er moesten wéér veranderingen komen in onze werkwijze. En ik maakte me tijdens die sessie steeds bozer. Collega’s zeiden goed bedoeld: ‘maak je niet zo druk Tien’. Dat werkte niet of eerder averechts. De sessie duurde tot 17 uur en aan het eind was ik zo boos dat ik mijn tranen niet meer kon bedwingen. Huilend trok ik mijn jas aan en ging op weg naar huis. Op dat moment dacht ik: ‘ik kom hier nooit meer terug!’ 
De volgende dag heb ik me ziek gemeld en ben ongeveer twee weken ziek thuis geweest. Toen vond ik het weer tijd om te gaan werken. In overleg met de bedrijfsarts heb ik de eerste periode kortere dagen gemaakt en zo bouwde ik het op naar weer een volledige werkweek.
Leerzaam
De bedrijfsarts stuurde me tijdens mijn ziekte naar een psycholoog. Ze vertelde me dat ik de tijd dat ik ziek thuis was moest gebruiken om leuke dingen te gaan doen. Mijn hobby’s weer gaan uitvoeren. Hé hobbies? Daar moest ik over nadenken. Toen heb ik het fotograferen weer opgepakt maar wat voelde ik me schuldig als ik onder werktijd met camera en statief op pad ging. Mijn innerlijke stemmetje zei maar steeds: ‘dat hoort toch niet’. En ik schaamde me, ik voelde me zwak en zag het als een afgang dat dit mij overkwam. Ik vond het ook erg moeilijk om erover te praten.
Inmiddels weet ik dat me in de drukke jaren niet de tijd heb gegund om dingen voor mezelf te doen. En juist in een periode van roofbouw had ik dat zo hard nodig. Ik besloot dat ik wilde studeren om uit te vissen waarom 1) mij dit kon gebeuren en 2) om anderen te helpen dit proces voor te blijven.
Oorzaak
De eigenschappen zoals plichtsgetrouw, moeilijk nee kunnen zeggen, ambitieus en perfectionistisch, datgene waar ik trots op was, waren mijn valkuil. Dat leerde ik achteraf. Hierdoor heb ik diverse signalen van mijn lijf hardnekkig genegeerd. Ook had ik in deze periode een leidinggevende die me in mijn aangepaste kindrol duwde. Althans ik liet me daar zelf in duwen. Dat zag ik toen niet, dat weet ik nu.
Het proces heeft me uiteindelijk heel veel goeds gebracht. De baan die ik toen had heb ik opgezegd en ben voor mezelf begonnen. Toen ik weer opkrabbelde ben ik de studie counseling en coaching gaan volgen en in dit vak help ik nu dus anderen. Zowel werknemers die niet goed meer kunnen functioneren en inmiddels ook ondernemers die tegen onzekerheid en gebrek aan succes aanlopen.
Er zijn steeds weer veel keuzes die we moeten maken. Cijfer je jezelf weg of gun je jezelf het geluk en succes dat je verdient? Voor mij geldt nu het laatste. Ik wil niet op mijn oude dag spijt hebben van keuzes die niet bijdragen aan mijn geluk. Het is niet egoïstisch om goed voor jezelf te zorgen of om blij te zijn met wie je bent. Dat heb ik er echt van geleerd en dat inzicht gun ik iedereen.
Wat mij bezig houdt tot op de dag van vandaag:
Waarom negeerde ik de signalen en zocht ik niet eerder hulp? Hoe kan ik anderen eerder in het proces bijstaan zodat ze niet door het diepe dal hoeven te gaan?
Zie hier mijn verhaal:
