Gesprek

Laatst had ik een ´gedoetje´ dat met een gesprek moest worden opgelost. Dit zijn meestal gesprekken waar ik niet zo naar uit kijk. Eigenlijk zag ik er gewoon tegenop, ja daar heb ik zelf ook soms last van.

Terwijl ik bedacht wat er allemaal aan vooraf was gegaan dat tot dat ‘gedoetje’ leidde, had ik mezelf opgelegd dat we er met praten uit zouden komen.  Maar het gesprek kwam dichterbij en mijn gedachten bleven in cirkeltjes draaien.  Ik had een helicopterview nodig om daaruit te komen.
Ik besloot de metaspiegel erop los te laten ter voorbereiding. Dat is een oefening waarin je  de situatie of relatie ook vanuit de ander kunt bekijken en daarnaast vanuit het standpunt van een neutrale observator.

Ik heb die oefening  een paar dagen voor het gesprek gedaan. Het was verhelderend; ik kreeg meteen inzicht in de motieven, belangen en wensen van de ander. Dat zette mijn positie vervolgens ook in een ander licht. Ik kreeg meteen rust in mijn hoofd, de gedachten draaiden niet meer in cirkeltjes.  Vanuit een houding met compassie kon ik zowel naar de ander als naar mezelf kijken.  Dit werkte eerlijk gezegd bevrijdend. Ik had me drukker gemaakt dan nodig was (ja dat is achteraf altijd zo). Cognitief kon ik alles vooraf ook wel beredeneren. Maar die draaikolk in mijn buik bleef totdat ik deze oefening had gedaan.

Compassie
Het is belangrijk om met compassie naar jezelf (en natuurlijk ook naar de ander) te kijken. De dingen die je achteraf liever anders had gedaan, heb je niet gedaan omdat je een slecht mens bent. Nee omdat je daarin nog iets had te leren. We kunnen leren van onze acties. Als je geen ‘fouten’ maakt, leer je niets. Ik spreek ook liever niet over fouten. Fout is een oordeel dat je niet verder helpt.  Het leidt eerder tot afwijzing dan opbouwing. En lessen zullen altijd blijven komen. Ze worden heftiger als je er niets mee doet. Alsof je wakker geschud wordt. Ook ik heb niet altijd zin in zelfreflectie. Wat ik ontzettend waardeer is dat ik mensen in mijn omgeving heb die me een eerlijke spiegel voorhouden. Zonder mij af te wijzen laten ze me een andere invalshoek zien, en dat is precies wat we bij onze cliënten, die voor individuele counseling komen, ook doen.

Woorden
Don Miquel Ruiz zegt in zijn boek ‘De vier inzichten’ bij het eerste inzicht: ‘Wees onberispelijk in je woorden’.  Hoe mooi is dat en dat wil toch iedereen? Als je spontaan en vrij direct bent, kunnen je woorden ook heel anders opgevat worden. Maar hij zegt ook: ‘Als jij gekwetst bent door wat ik zeg, zijn het niet mijn woorden die jou kwetsen, maar is het een wond in jou die nog niet geheeld is. Dus hoef ik me dat niet persoonlijk aan te trekken’. Dit lijkt tegenstrijdig. Ik heb wel geleerd dat als iets of iemand mij raakt, kan ik daar zelf iets mee doen. Want wat maakt dat het zo raakt? Ik moet toegeven dat er in een dergelijk geval altijd bij mij een pijnpunt zit. Dan heb ik de keuze wil ik dit pijnpunt nu aankijken?  Ik wil dat ook niet altijd maar weet inmiddels dat uitstellen niet helpt.

Ik ben benieuwd of jij dit herkent?

PS Het boek ‘De vier inzichten’ of in het Engels ‘The four agreements’ is een aanrader. Ik werd erop gewezen door een Braziliaanse medepelgrim vorig jaar.