Ik ben die pijn en dat verdriet kwijt

Ze kwam bij me omdat ze ’s avonds altijd werd overvallen door een onnoemelijk verdriet.Ze was gewend om dagelijks te mediteren, als coach wist ze heel goed wat te doen aan een verdrietige bui.

Maar dit kreeg ze niet weg. Ook niet in de familieopsttellingen die ze al eerder en vaker had gedaan.

Toen ze het over haar familie had (daar vraag ik altijd uitgebreid naar) vertelde ze: ‘ik heb de slechte band die ik met mijn moeder had helemaal verbroken. Mijn tante voelde meer als mijn moeder dan mijn echte moeder.’

>Bij dit soort uitspraken zet ik altijd een uitroepteken. Er zit nl. veel waarheid in.<

Haar tante had een baby van 5 maanden oud verloren.We hebben contact gemaakt met de tante die inmiddels is overleden en met het kindje.

Ze voelde het verdriet dat haar tante door dit grote verlies heeft gehad. Ze voelde dat dit kindje de sleutel was naar haar vele onverklaarbare verdrietige buien.

In de sessie hebben we dit uitgewerkt.

Dit stuurde ze me afgelopen week (en deel.het met haar toestemming) :

” Ik dacht aan je en wilde even met je delen dat de regressie zo veel goeds heeft gebracht. Ik ben de enorme pijn en verdriet wat me zo kon overvallen kwijt. Heb na de regressie nog een aantal keren gehad. Maar nu al weken niet meer.”

Wat houd ik van dit werk. Gelukkig kunnen we weer aan de slag in dit beroep. Want er is nog heel veel te doen.