Ons tripje naar Parijs en in de auto slapen

Parijs 
Zondag 10 maart gingen we voor een paar heerlijke dagen naar Parijs. Nadat we eerst onze jongste hadden uitgezwaaid die met school naar Barcelona ging reden wij naar Parijs. Even een paar nachten weg. De eerste dag hebben we de Sacré Coeur bezocht, heel indrukwekkend zo mooi. Daarna lekker gegeten en geslapen. De volgende dag besloten we zoveel mogelijk lopend te doen om zoveel mogelijk te zien. We zijn naar het Louvre geweest, de Eiffeltoren gezien, toen doorgelopen naar de Arc de Triomphe en over de Champs-Elysées terug naar het hotel. ‘s Avonds hebben we heerlijk gegeten in een gezellig Frans eetcafé. De volgende dag zouden we de kunstenaarsroute in de omgeving van Montmartre lopen en dan naar huis.

Sneeuw
Na het wakker worden keken we uit het raam en zagen dat het had gesneeuwd. Parijs was wit geworden. We hadden niet veel zin om in de sneeuw te lopen dus besloten we op tijd terug te rijden naar huis. Nadat we de auto hadden opgehaald zijn we op weg naar huis gegaan. We besloten eerst nog even een supermarkt in te duiken om Franse dingen mee naar huis te nemen.

File
Nadat we boodschappen hadden gedaan gingen we op weg. We hoopten ’s avonds op tijd thuis te zijn. Hoe anders verliep dat. Op de snelweg was het één grote file. Onze eerste gedachte was dat er een ongeluk was gebeurd vanwege de sneeuw. We stonden steeds minstens een half uur helemaal stil en konden dan af en toe een stukje zachtjes rijden.

En zo ging het de hele dag…. De snelweg was een groot parkeerterrein voor vrachtwagens geworden. De twee rechtse banen stonden vol met stilstaande vrachtwagens. Die konden geen meter vooruit, wij af en toe nog een klein stukje. De gordijntjes van veel vrachtwagencabines waren dicht, want veel chauffeurs lagen inmiddels te slapen.

’s Avonds rond 18 uur besloten we dat we zo niet thuis gingen komen en zouden we de eerste de beste afslag nemen. Op dit stuk snelweg zijn er heel weinig. In dit tempo duurde het nog meer dan een uur voordat we eraf konden. Toen bleek dat de afrit was afgesloten dus we mochten er niet eens af. Toch maar gegaan, achter andere auto’s aan. Het tolterrein was ook weer een groot parkeerterrein. Alle tolpoortjes waren gesloten op één na. Daar stond een vrachtwagen stil en geen chauffeur te bekennen precies waar de slagboom was. Ervóór stond nog een vrachtwagen, ook zonder chauffeur. Op een gegeven moment ging er een Franse auto om de vrachtwagens heen, over de stoep. Wij en veel andere auto’s gingen daar achteraan. Het was spannend want het was overal spiegelglad en hoe reageren de Fransen op Hollanders die de tolpoort omzeilen?  Het leek wel of de noodtoestand van kracht was. Overal mensen die niet wisten waar ze heen moesten, weer overal stilstaande vrachtwagens, we konden nog 1 weg nemen en die namen we dus ook. We hadden nog genoeg water bij ons en een stokbrood die we in de supermarkt hadden gekocht. Gelukkig!

De Tomtom werd opnieuw ingesteld en daar reden we. We kwamen door het prachtige dorp Péronne, so far so good. Maar eenmaal het dorp uit werden we tegengehouden: de weg was geblokkeerd (‘fermé’ dat woord hebben we nog vaak gehoord).  We werden geadviseerd om in de auto te gaan slapen. Ik denk dat het toen rond 21 uur was.

In de auto slapen? Dat waren we toch echt nog niet van plan. Dus we zijn omgekeerd en besloten de route weer om te gooien; via St. Quentin. Het eerste stuk was goed begaanbaar, wij zeiden nog tegen elkaar: ‘dit rijdt best goed”.  Maar na een paar kilometer was ook de weg naar St. Quentin afgesloten door grote sneeuwbanken. De richting die we wel op konden ging naar een nog kleiner dorpje. Het idee om in de auto slapen ging steeds door ons hoofd en waren we nog niet van plan. De weg werd steeds smaller en moeilijker begaanbaar. Stel je eens een bobsleebaan voor, zo zat de weg er ongeveer uit. Helaas hadden we, met het voorjaar in ons hoofd, de winterbanden al omgewisseld voordat we van huis gingen. Op een gegeven moment ging er een knop bij ons om dat het onverantwoord was om door te rijden.

Omkeren
Dus zijn we weer omgekeerd en teruggereden naar Péronne. Het hotel dat we daar hadden gezien was ‘complet’. We keken toen uit naar bordjes ‘chambre d’hotes’ maar ook die zagen we niet. In een eettentje waar nog licht brandde, mochten we even naar het toilet maar eten voor ons maken was de eigenaar echt niet van plan. Op dat moment stapten we weer de auto en gingen op zoek naar een slaapplaats. Ja in de auto maar die moesten we nog ergens parkeren waar we voor ons gevoel veilig stonden. In de verlichte hoofdstraat vonden we een plek, je moet je voorstellen dat er overal hopen sneeuw lagen dus het was nog een uitdaging om een goede plek te vinden.

Toen de auto eenmaal stond hebben we het wasgoed uit de koffers gehaald en dat over onze kleding aangetrokken en de rest werd als kussen gebruikt. Ik had inmiddels spijt van mijn idee dat je voor een paar dagen weinig kleding nodig hebt. Buiten was het veel te koud en in de auto omkleden vraagt wel lenigheid. We konden er ook nog wel om lachen en hielpen elkaar in de extra kleren. Twee spijkerbroeken aan voelt heel raar trouwens.

Koud
Met de moter uit merk je dat het heel snel afkoelt.  Het was -9 C  toen buiten! We hebben wat hazenslaapjes kunnen doen. Af en toe startte er een auto in de buurt, ook mensen die de auto als hotelkamer gebruikten. Sommigen met kinderen! Ik was op dat moment zo blij dat onze kinderen er niet bij waren.  Er reden ’s nachts nog veel auto’s langs, ze kwamen allemaal trouwens binnen een half uur weer terug. De weg was dus nog steeds geblokkeerd. .. Niet dat de Fransen ook maar iets eraan deden, behalve iedereen terugsturen. Er was totaal geen activiteit te bespeuren van sneeuwruimen of automobilisten voorzien van water of eten. Wat was ik blij met de meditatie- en hartcoherentieoefeningen, deze hebben mij die nacht enorm geholpen om toch wat te kunnen slapen.

Midden in de nacht beseften we dat we nog een onderkoelingsdeken in het dashboardkastje hadden en een antivriesdeken voor de voorruit. Met deze extra equipement en af en toe de motor laten draaien wisten we het uit te zingen tot 6 uur. Het was inmiddels -14C volgens de auto. Tsja en toen?

Het zag er niet naar dat de geblokkeerde weg vrijgemaakt zou worden. Toch maar terug naar de snelweg dan. We waren er bij afrit 12 afgegaan en reden nu naar afrit 13. En ook daar was alles afgesloten. Een groot parkeerterrein van auto’s en vrachtwagens.  De vrachtwagens op de snelweg stonden al  meer dan 15 uur op dezelfde plek vast. Wij zijn ook in de rij gaan staan en probeerden wat te slapen. De gendarmerie wist weer niets.

 

Buurthuis

Op een gegeven moment klopt er iemand op het raam. Dat was een Nederlandse chauffeur die ons attendeerde op een buurthuis in het dorp. Daar konden we gratis koffie krijgen. Dat klonk goed want we waren wel toe aan iets warms. In het buurthuis werden we heel gastvrij ontvangen. Het was een supergoede tip van deze vrachtwagenchauffeur! We konden er koffie krijgen, met vers stokbrood en boter. Heerlijk! Er zaten alleen Fransen trouwens de andere gestrande nationaliteiten wisten net als wij niet dat het bestond. Rond 12 uur werden de tafels aan elkaar gezet tot een enorm lange tafel en kregen we nog een uitgebreide lunch. Voor ons een enorme verwennerij na deze koude nacht.  We hadden gevraagd of we daar eventueel konden slapen als de weg nog dicht was en dat kon gelukkig. Een fijn idee dat we niet nog een nacht in de auto hoefden te slapen. Na het eten rond 14 uur besloten we weer even bij de snelweg te gaan kijken (op de radio hoorden we dat de A1 nog steeds dicht was). De Fransen zaten te kaarten en keken ons aan met een blik van ‘tot zo’. Eenmaal bij de snelweg aangekomen zagen we dat de toegangsweg bijna leeg was. En vanaf het viaduct op de toegangsweg zagen we dat ook de snelweg ruim was! We knepen onszelf  om te checken of we niet droomden. Niet dus het was echt ruim! We konden zó de snelweg op en reden uiteindelijk vlot op huis aan. Rond 20 uur reden we ons pad op. Eindelijk thuis! We konden lekker weer in ons eigen bed slapen, een weelde.